Telefondan yazıyorum, umarım gider. Paragraf atlayamıycam ne yazık ki. Hayatım bok gibi ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. He, evet baya ergenik durdu. Hiç bir şey yapmayıp sürünebilirim, yazar veya çevirmen olup sürünebilirim, ressam olup sürünebilirim, mimar mühendis ya da doktor olup sürünebilirim, bilim adamı olup sürünebilirim, pastahanede çalışıp sürünebilirim vesaire. Amacım herhangi bir mesleğe laf etmek değil. Ama sonuç bu. Engin nankörlüğüm yüzünden bok gibi hissediyorum, hiç bir şeyden ders alamıyorum ve hayat da bok gibi. Her şeyi yıkmak, insan nüfusunu şu anki halinin %1'lik kısmına düşürmek ve dağlarda sekerek yaşamak istiyorum. Anarşist mi oldum bilemem ama her bi şey bok gibi. Zaten en büyük anarşik hareketim sınavlara son güne kadar çalışmamakken anarşist olamam herhalde. Ki anarşistlikte de bi nane yok. Neyse. Sıkıldım. Açım. Ve fena halde sıçtım. Sırf benim canım sıkkınken milletinki de sıkılsın psikolojisiyle yazıyorum. İnternette de adım başı bacak boyu veletler kendini bi bok sanıyor. Herkesin bana höykürmesinden bıktım, höykürmeyin bebeler, ben sapık değilim. Yemiycem sizi, en büyük amacım sizin zevklerinizi ve boktan kişiliğinizi yermek değil. (Bebelerin yaş aralığı genelde zeka yaşı aslında, her neyse.) Bir keresinde biriyle sohbet etmiştim, ama kesin maldı, sonra birine çokçokçokçok önemli bir şey sormuştum ve o dünyanın en aşağılık cevabını vermişti. Kısacası herkes mal. Sürekli tekrarlıyorum, biliyorum, ama ÖYLE. Ne dediğimi unuttum. Teknolojiden çekinmeye başladım. Ama dersten başka her şeyle uğraşma periyodumda teknolojiyi bir kenara atamıyorum. Her şey için üzgünüm. Bencil olduğum ve hiç bir bok beceremediğim için. Hiç bir şeyi anlayamadığım için. Şimdi yarı ölücem. Çok ölesim geldi. Esneyip duruyorum. Vasat geceler.